สวัสดีครับ รบกวนปรึกษาหน่อยนะครับ ผมรู้สึกผิดมากๆๆ
เรื่องมีอยู่ว่า ... ผมเป็นนักเรียนใหม่ ย้ายมาจากเชียงราย มาเข้า ม.4 ที่เชียงใหม่ ด้วยความที่ผมไม่มีเพื่อนเลย แล้วที่บ้านหวงมาก เพราะเป็นลูกคนเดียวด้วย ไม่ยอมให้ขับรถไปไหนมาไหน กลับบ้านค่ำก็ไม่ได้ ผมเลยรู้สึกอึดอัด + เหงา
ผมโชคดีอย่างนึงที่หาแฟนง่าย อาจด้วยหน้าตาดูขาว ตี๋ ผสมคนเหนือมั้ง ละผิวดี ตัวเล็ก คนเลยเข้ามาเยอะ ..... พอเข้าโรงเรียนวันแรก ก็มีเพื่อนในห้องคนนึงเข้ามาคุย เข้ามาทัก ชวนไปกินข้าวด้วย ชวนไปดูหนังด้วย ผมก็รู้สึกอุ่นใจที่มีเพื่อนแล้วล่ะ แต่ๆๆๆ เอาจริงๆผมก็รู้ว่าเค้าไม่ได้คิดกับผมแค่ "เพื่อน" แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ ตัวเค้าเองก็ดูขี้อาย ไม่กล้าบอกชอบผมหรอก
ที่นี้ผมรู้สึกผิดมาก .... ผมให้เค้าขับรถไปรับ-ส่ง ที่โรงเรียน-บ้าน-ที่เรียนพิเศษ-ที่เรียนรด-ห้าง ใช้เค้าทุกวันเป็นเวลาสามปี จนเราสองคนเรียนจบ ม.6
เค้าดูแลเทคแคร์ผมดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คือตื่นเช้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เค้าก็จะมารอผมหน้าบ้านแล้ว จากนั้นก็จะพาไปกินข้าวด้วยกัน ตกเย็นก็ไปเรียนพิเศษด้วยกัน หรือถ้าไม่มีเรียนเราก็ไปดูหนัง หรือ ปั่นจักรยาน ตีแบดกัน กลางคืนเค้าก็จะไลน์มาคุย เปิดกล้องสอนการบ้าน ประมาณนี้ที่เป็นกิจวัตรประจำ
******* แต่ในใจจริงๆ "ผมไม่ได้รักเค้า" ***** ไม่เคยรักเลย คือ
----- เค้ามีรถยนต์พาผมไปไหนมาไหนได้ปลอดภัย
---------เค้าไม่เคยขอมีอะไรกับผม (จน ม.6 เค้าทนไม่ไหว ผมเห็นใจเลยยอมๆเค้าไป ผมรู้เลยว่าเค้าคงอดทนมานาน ผมก็รู้สึกดีกับการที่เค้ากระทำให้ผมแบบนุ่มนวล)
----------------เค้าคลายเหงาผมได้
---แต่ด้วยหน้าตาเค้ามันไม่ใช่สเปคผมอ่ะ (เค้าเป็นลูกครึ่งแขก หน้าประมาณแฮรี่พอตเตอร์เด๊ะๆๆๆ )
----------อีกอย่างเค้าเป็นผู้ใหญ่ด้วย ถึงจะอายุเท่ากัน แต่เค้าผู้ใหญ่มากๆ ชอบดุ คุม ขี้หึง ประหยัด เวลาคุยเรื่องเพลง เรื่องเกมส์ เค้าจะไม่รู้เรื่องเท่าไร
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- ณ ปัจจุบัน - ผมมาเรียน กรุงเทพ มีแฟนใหม่ตรงสเปคทุกอย่าง แล้วเราอยู่ด้วยกัน แต่คนนี้ที่ผมเล่า เค้าเรียนเชียงใหม่ แต่เค้าจะตามมาอยู่ที่กรุงเทพด้วย เค้าเคยร้องไห้ผ่านกล้อง บอกคิดถึงผมมาก ละร้องไห้หลายรอบ ซึ่งผมไม่เคยบอกเค้าเลยว่าผมมีแฟนแล้ว เค้าบ่นว่าผมเงียบหายไป ไลน์ไม่ตอบ เฟสไม่อัพเดท ไอจีไม่อัพ โทรไปไม่รับ ซึ่งผมอยู่กับแฟนไง อย่างตอนกลางคืนผมคุยกับเค้าไม่ได้อยู่แล้ว ละแฟนชอบเช็คโทรศัพท์กับเฟสมากๆๆๆๆๆๆ ผมเลยไม่อัพเดทอะไรทั้งปวง อีกอย่างที่ผมทุกข์ใจคือ "ผมไม่อยากเสียเพื่อน" ผมรักเค้าแบบเพื่อน รักแบบเพื่อนแท้ ไม่ได้รักแบบแฟน ผมรักเค้าไม่ได้ แต่ผมก็ไม่อยากเสียเค้าไป ผมกลัวบอกเค้าไปแล้วผมจะไม่เห็นเค้าอีกเลยทั้งชีวิต
คำถามคือ : ผมควรจะบอกเค้าไปยังไงว่าผมไม่ได้รักเค้า ผมมีแฟนแล้ว แต่ให้เค้ายังเก็บผมไว้เป็นเพื่อน อย่าให้เค้าหนีหายไป เอาจริงๆผมก็ไม่อยากใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆเค้า ผมไม่อยากขึ้นชื่อว่าโกหกหลอกลวง แต่ผมก็ไม่กล้าพูดตรงๆว่าไม่ชอบเค้า แต่ตอนนี้ถ้าเค้ามากรุงเทพ ผมคงหาทางหนีแฟนไปเจอเค้าไม่ได้ หรือ ถ้าเค้าทั้งคู่เจอกัน ผมเองก็คงรู้สึกแย่ รู้สึกตัวเองเป็นอะไรที่มันชั่วช้าสารเลว ผมรู้สึกผิดที่หลอกใช้เค้ามาสามปี ผมรู้สึกผิดที่มีแฟนใหม่ตั้งแต่วันแรกที่ลงมากรุงเทพ ผมเห็นแก่ตัวแต่ผมก็รู้สึกผิดจับใจ
(เป็นเกย์ครับ) ผมรู้สึกแย่กับการที่จะปฎิเสธว่าไม่ได้รักเค้า กรณีแบบนี้ผมควรทำยังไงครับ แนะนำด้วยครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ... ผมเป็นนักเรียนใหม่ ย้ายมาจากเชียงราย มาเข้า ม.4 ที่เชียงใหม่ ด้วยความที่ผมไม่มีเพื่อนเลย แล้วที่บ้านหวงมาก เพราะเป็นลูกคนเดียวด้วย ไม่ยอมให้ขับรถไปไหนมาไหน กลับบ้านค่ำก็ไม่ได้ ผมเลยรู้สึกอึดอัด + เหงา
ผมโชคดีอย่างนึงที่หาแฟนง่าย อาจด้วยหน้าตาดูขาว ตี๋ ผสมคนเหนือมั้ง ละผิวดี ตัวเล็ก คนเลยเข้ามาเยอะ ..... พอเข้าโรงเรียนวันแรก ก็มีเพื่อนในห้องคนนึงเข้ามาคุย เข้ามาทัก ชวนไปกินข้าวด้วย ชวนไปดูหนังด้วย ผมก็รู้สึกอุ่นใจที่มีเพื่อนแล้วล่ะ แต่ๆๆๆ เอาจริงๆผมก็รู้ว่าเค้าไม่ได้คิดกับผมแค่ "เพื่อน" แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ ตัวเค้าเองก็ดูขี้อาย ไม่กล้าบอกชอบผมหรอก
ที่นี้ผมรู้สึกผิดมาก .... ผมให้เค้าขับรถไปรับ-ส่ง ที่โรงเรียน-บ้าน-ที่เรียนพิเศษ-ที่เรียนรด-ห้าง ใช้เค้าทุกวันเป็นเวลาสามปี จนเราสองคนเรียนจบ ม.6
เค้าดูแลเทคแคร์ผมดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คือตื่นเช้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เค้าก็จะมารอผมหน้าบ้านแล้ว จากนั้นก็จะพาไปกินข้าวด้วยกัน ตกเย็นก็ไปเรียนพิเศษด้วยกัน หรือถ้าไม่มีเรียนเราก็ไปดูหนัง หรือ ปั่นจักรยาน ตีแบดกัน กลางคืนเค้าก็จะไลน์มาคุย เปิดกล้องสอนการบ้าน ประมาณนี้ที่เป็นกิจวัตรประจำ
******* แต่ในใจจริงๆ "ผมไม่ได้รักเค้า" ***** ไม่เคยรักเลย คือ
----- เค้ามีรถยนต์พาผมไปไหนมาไหนได้ปลอดภัย
---------เค้าไม่เคยขอมีอะไรกับผม (จน ม.6 เค้าทนไม่ไหว ผมเห็นใจเลยยอมๆเค้าไป ผมรู้เลยว่าเค้าคงอดทนมานาน ผมก็รู้สึกดีกับการที่เค้ากระทำให้ผมแบบนุ่มนวล)
----------------เค้าคลายเหงาผมได้
---แต่ด้วยหน้าตาเค้ามันไม่ใช่สเปคผมอ่ะ (เค้าเป็นลูกครึ่งแขก หน้าประมาณแฮรี่พอตเตอร์เด๊ะๆๆๆ )
----------อีกอย่างเค้าเป็นผู้ใหญ่ด้วย ถึงจะอายุเท่ากัน แต่เค้าผู้ใหญ่มากๆ ชอบดุ คุม ขี้หึง ประหยัด เวลาคุยเรื่องเพลง เรื่องเกมส์ เค้าจะไม่รู้เรื่องเท่าไร
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- ณ ปัจจุบัน - ผมมาเรียน กรุงเทพ มีแฟนใหม่ตรงสเปคทุกอย่าง แล้วเราอยู่ด้วยกัน แต่คนนี้ที่ผมเล่า เค้าเรียนเชียงใหม่ แต่เค้าจะตามมาอยู่ที่กรุงเทพด้วย เค้าเคยร้องไห้ผ่านกล้อง บอกคิดถึงผมมาก ละร้องไห้หลายรอบ ซึ่งผมไม่เคยบอกเค้าเลยว่าผมมีแฟนแล้ว เค้าบ่นว่าผมเงียบหายไป ไลน์ไม่ตอบ เฟสไม่อัพเดท ไอจีไม่อัพ โทรไปไม่รับ ซึ่งผมอยู่กับแฟนไง อย่างตอนกลางคืนผมคุยกับเค้าไม่ได้อยู่แล้ว ละแฟนชอบเช็คโทรศัพท์กับเฟสมากๆๆๆๆๆๆ ผมเลยไม่อัพเดทอะไรทั้งปวง อีกอย่างที่ผมทุกข์ใจคือ "ผมไม่อยากเสียเพื่อน" ผมรักเค้าแบบเพื่อน รักแบบเพื่อนแท้ ไม่ได้รักแบบแฟน ผมรักเค้าไม่ได้ แต่ผมก็ไม่อยากเสียเค้าไป ผมกลัวบอกเค้าไปแล้วผมจะไม่เห็นเค้าอีกเลยทั้งชีวิต
คำถามคือ : ผมควรจะบอกเค้าไปยังไงว่าผมไม่ได้รักเค้า ผมมีแฟนแล้ว แต่ให้เค้ายังเก็บผมไว้เป็นเพื่อน อย่าให้เค้าหนีหายไป เอาจริงๆผมก็ไม่อยากใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆเค้า ผมไม่อยากขึ้นชื่อว่าโกหกหลอกลวง แต่ผมก็ไม่กล้าพูดตรงๆว่าไม่ชอบเค้า แต่ตอนนี้ถ้าเค้ามากรุงเทพ ผมคงหาทางหนีแฟนไปเจอเค้าไม่ได้ หรือ ถ้าเค้าทั้งคู่เจอกัน ผมเองก็คงรู้สึกแย่ รู้สึกตัวเองเป็นอะไรที่มันชั่วช้าสารเลว ผมรู้สึกผิดที่หลอกใช้เค้ามาสามปี ผมรู้สึกผิดที่มีแฟนใหม่ตั้งแต่วันแรกที่ลงมากรุงเทพ ผมเห็นแก่ตัวแต่ผมก็รู้สึกผิดจับใจ